ประวัติพระอุปคุต: และการเชื่อมั่นในศาสนาพุทธ
พระอุปคุตเป็นรูปแบบของพระพุทธเจ้าที่มีการนำมาใช้สำหรับวิสาหกิจด้านการทำบุญและการเยี่ยมผู้ป่วยหรือคนไข้ในวังจันทร์ ซึ่งในปัจจุบันมีประชาชนที่มากราบไหว้และเชื่อมั่นในพระอุปคุตอย่างมากในภูมิภาคเอเชีย
ก่อนที่จะมีพระอุปคุตเข้ามามีบทบาทในศาสนาพุทธ เราจะต้องไปดูย้อนกลับไปยังวันหนึ่งที่พระพุทธเจ้ายังมีชีวิตอยู่บนเมือง-ราชนครศรีอยุธยา ซึ่งพระองค์ได้พบกับคนไข้ที่เคยเป็นเจ็บเป็นป่วยมาก่อนแล้วกับการช่วยเหลือของพระองค์ ผู้คนก็เริ่มตั้งสติไปซึ่งเกิดให้เกิดบทบาทในการทำบุญของพระพุทธเจ้า
พระอุปคุตเริ่มใช้ตัวเป็นเครื่องหมายของการสื่อสารด้วยกันในสมัยทวารวดีลิเชียนกลางทวารวดีพุทธโฆษณา ในช่วงเดียวกับพุทธศาสนากำลังพัฒนาอย่างรวดเร็วในภูมิภาคเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งอยู่ในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ เพราะชุมชนลูกน้ำที่มีการตกอยู่ในขั้นต้นของการพัฒนาบางแห่งสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับศาสนาพุทธได้อย่างง่ายดาย แม้ว่ายุคก่อนศตวรรษที่ 19 จะไม่มีการใช้ประโยชน์จากพระอุปคุตอย่างเต็มที่ โดยเฉพาะสำหรับสมาชิกในครอบครัวจักรพรรดิ์
การนำพระอุปคุตมาใช้เพื่อเชื่อมั่นในศาสนาพุทธ
พระอุปคุตมุ่งมั่นที่จะสนับสนุนการทำบุญและเยี่ยมผู้ป่วยโดยพระองค์ได้สร้างความสะดวกสบายในการฝึกฝนศาสนกิจของมนุษย์เอง การเชื่อมั่นในพระอุปคุตกลายเป็นศาสนาหลักของชาวพุทธในภูมิภาคเอเชียจนกระทั่งสมัยที่ผ่านมา เราจะพบว่ารูปแบบการนำพระอุปคุตมาใช้ปรากฏอยู่ในวัดและบ้านเรือนในทุกที่ และมีรูปแบบสถาปัตยกรรมที่เฉพาะเจาะจงในการเป็นที่พักอาศัยที่มีความสง่างามสงันงบ
ในปัจจุบัน กีตาร์วาดขว้างของพระอุปคุตเป็นสัญลักษณ์หนึ่งของแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์แห่งเมืองกรุงเทพมหานครอย่างเป็นทางการ แต่ในตอนแรก ของการนำพระอุปคุตมาใช้เพื่อเชื่อมั่นในศาสนาพุทธแล้ว ผู้คนมักจะใช้รูปลักษณ์ของพระอุปคุตในการแสดงพฤติกรรมที่ไม่น่าจะบันเทิงใจ ตัวอย่างเช่น ผู้ว่าห้าวในป่าเชียงใหม่มักจะนำพระอุปคุตมาใช้ในการปล้นลิ้นชักปืน
การนำพระอุปคุตมาใช้เป็นเครื่องหมายของการเชื่อมั่นในศาสนาพุทธจะไม่ใช่เรื่องใหม่ในเอเชีย แต่การใช้ของการนำพระอุปคุตมาใช้ในสมัยที่พุทธศาสนาในภูมิภาคเอเชียกำลังขยายอย่างรวดเร็วนั้นต้องขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ระหว่างประชากรและการมีส่วนร่วมกับการสนับสนุนศาสนาพุทธ การเชื่อมั่นในแนวคิดของพระอุปคุตในสมัยที่ผ่านมานั้นได้ช่วยเผยแพร่ความเชื่อมั่นในศาสนาพุทธทั่วโลก และมีผลทำให้ผู้ฝึกฝนศาสนกิจสามารถรับรู้ลักษณะของพุทธปรัชญาและการอารมณ์งามในการดำเนินชีวิตของมนุษย์ได้เป็นอย่างดี
