บทกลอนไทยเป็นหนึ่งในประเภทของวรรณกรรมไทยที่มีการจัดเรียงขึ้นในรูปแบบของกลอน โดยบทกลอนสามารถแบ่งออกเป็นหลายประเภทตามลักษณะและลักษณะเด่นของเนื้อหา ดังนี้
บทกลอนสุภาพ: เป็นบทกลอนที่มีลักษณะเป็นรูปแบบของเพลงพระราชนิพนธ์ มักใช้ออกคำลั่นในการถวายคำนำหน้าพระราชดำเนิน หรือเป็นการส่งเสริมให้เยาวชนในการศึกษาวัฒนธรรมไทย
บทกลอนอัศวิน: เป็นบทกลอนที่เป็นการเลียนแบบพื้นฐานบทกลอนจีน โดยมีอัจฉริยศาสตร์ที่สูงและเน้นคำในเรืองขบวนการโดยมีการหมุนเวียนของกลอนให้สมบูรณ์ โดยบทกลอนอัศวินมักใช้ในการเลี้ยงดูคนรุ่นใหม่
บทกลอนแสนที่: เป็นบทกลอนที่เน้นการตอบรับสื่อสารในทุกช่วงเนื้อหาของกลอน โดยมักใช้แบบที่ใช้เสียงเเละสัมผัสเป็นเครื่องหมายในการสื่อสารคำว่า “ความรัก”
บทกลอนล้อเลียน: เป็นบทกลอนที่ใช้เทคนิคการเล่นคำได้อย่างหลากหลาย มักหมุนเวียนอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้เห็นแนวคิดหรือเรื่องราวด้วยความคล่องตัวและเชิงความแปลก
บทกลอนขายแม่มด: เป็นบทกลอนที่มีลักษณะในการเลียนแบบการเเสดงละครไทยที่เรียกว่า “ประเพยม” เป็นการยกตัวละครในรูปแบบของแม่มดคำสั่งอย่างเดียวที่แตกต่างจากการแสดงละครไทยชนิดอื่นทั่วไป
บทกลอนดาราศาสตร์: เป็นบทกลอนที่มั่วคั่งเกี่ยวกับดาราศาสตร์ มักจะใช้ภาษาศัพท์ทางดาราศาสตร์เป็นเครื่องมือในการสร้างภาพ
บทกลอนโด่งฉาย: เป็นบทกลอนที่เน้นการมุ่งหวังเป็นเจ้าของมีเสน่ห์สวยๆ และมีสมบัติที่น่าประทับใจ
บทกลอนอิสระสุขใจ: เป็นบทกลอนที่เน้นความอิสระ มีความชิวๆมั่งๆและเนรมิตหัวข้อได้อย่างสมบูรณ์
บทกลอนธรรมดา: เป็นบทกลอนที่ไม่มีลักษณะหรูหรามากนัก แต่มีเนื้อหาที่สนุกสนานและน่ารัก
บทกลอนหงายหุ่น: เป็นบทกลอนที่ชวนให้เห็นความพ่ามเเห่งการหงายห่วงทางอารมณ์และความจินตนาการ
นอกจากนี้ ต้องการตกแต่งบทกลอนให้เต็มเปี่ยมด้วยความสวยงาม อาจจะต้องการตกแต่งด้วยยมทอง หรือร่ม ขั้นตอนการเตรียมตัวของทางกลอนของไทยจะส่งผลกระทบต่อความเป็นไปได้ในการเข้าถึงของผู้อ่านและจะมีการกำหนดรูปแบบในข้อมูลที่จะถูกแบ่งให้เห็นสะดวกและเข้าใจง่าย
